دوری از رذیلتهای اخلاقی(بدگویی)

                                 دوری از بدگویی

صرف نظر از جنبه الهی و گناه بزرگی که بدگویی دارد، گونه‌ای ناهنجاری اجتماعی است که دل‌ها را با هم بد می‌کند و صفا و صمیمیت و وحدت را می‌برد و به جای آن بذر نفاق و دورویی در دل‌ها می‌کارد که با منطق و عقل سازگار نیست.

از عادات شوم و زشت، که در شمار بیماری‌های اجتماعی درآمده است، بدگویی مردم از یکدیگر است. امام علی(ع) فرمود: سزاوار است که انسان خردمند در سخن گفتن صداقت داشته باشد تا به گفته‌هایش اعتماد کنند.(بحارالانوار، ج78)

هرکسی خود را سالم و بی‌عیب می‌داند و بدگویی از دیگران را نوعی خودپسندی و فخر می‌شمارد، در صورتی که این کار زشت را قرآن تحت عنوان «غیبت» در سوره حجرات به شدت نهی فرموده و آن را به منزله خوردن گوشت مرده برادر دینی قلمداد کرده است.

در احادیث امامان معصوم نیز به قدری از آن نکوهش شده و چونان عذابش سنگین شمرده شده که بدن آدمی به لرزه می‌افتد، کار زشتی که اعمال خوب آدمی را باطل می‌سازد و آدمی را مستوجب جهنم و عذاب الهی می‌کند.

صرف نظر از جنبه الهی و گناه بزرگی که این عمل نادرست دارد، خود گونه‌ای ناهنجاری اجتماعی است که دل‌ها را با هم بد می‌کند و صفا و صمیمیت و وحدت را می‌برد و به جای آن بذر نفاق و دورویی در دل‌ها می‌کارد که با منطق و عقل سازگار نیست.

شخص عاقل بهتر است زندگی خود را به این کار زشت آلوده نسازد و کاری به کار دیگران نداشته باشد و اگر لازم شد فقط در حد امر به معروف ونهی از منکر به صورت غیر آشکار شخص مورد نظر را نصیحت نماید، ولی از بازگو کردن عیب او در ملأ عام که به ریختن آبرویش منجر می‌شود، خودداری کند به ویژه اگر او شخص مومن یا عالم دینی باشد. 

منبع: شبکه خبردانشجو

لیست کل یادداشت های این وبلاگ